Roots
Mijn verhaal begint op 17 december 1942, begint Willy. Mijn vader was Petrus Beirens en dat was ne facteur net zoals twee broers van hem: Prosper en Kamiel. Dat waren nog eens echte dorpsfiguren. Mijn moeder was Maria De Beule en zij was huisvrouw. Broers of zussen heb ik niet. Na mij heeft mijn moeder nog verschillende misvallen gehad. We woonden aan het begin van den Bos in een dreefje. Veel weet ik daar niet meer van, want toen ik vier was, in 1946, zijn we verhuisd naar de Langestraat.

De Langestraat was toen helemaal anders dan de Langestraat van nu. Naast ons woonde enkel Rafaël De Kimpe en de rest was allemaal weide en veld. Het volgende huis was dat van Lea Van Driessche, op de hoek van de Kamershoekse wegel (nu A-straat). Ons huis was een kleine boerderij. In 1966 hebben we het afgebroken. We moesten toen een eind achteruit en mijn vader liet daar twee huizen bouwen zodat ik in een spiksplinternieuw huis kon gaan wonen toen ik trouwde in 1967, vertelt Willy, maar nu ben ik zeker al een beetje te rap aan het gaan in mijn verhaal, hé. Ik knik.

School
Mijn schoolcarrière ben ik gestart op ’t dorp, gaat Willy verder, en daarna stuurden mijn ouders me naar de Rotstraat. Veel kan ik niet vertellen over die periode, alleen dat ik twee klassen heb overgeslagen: het vierde en het zesde. Al zeg ik het zelf, ik leerde vrij goed, zegt Willy, en op de plechtige prijsuitdelingen in het Gildenhuis aan het einde van het schooljaar stond ik altijd op het podium bij de eerste vijf. Ik zat dus als elfjarige in de zevende klas bij Michel Deprouw en op mijn twaalfde in het achtste studiejaar bij Remi Heirwegh.

Heel mijn jeugd zat ik gezoeën en gebroan bij Rafaël De Kimpe, boer en melkboer, en de beesten interesseerden me van jongsaf aan. Ik wou heel graag beenhouwer worden, maar in de beenhouwerschool van Anderlecht kon je maar starten op je veertiende. Dus ben ik na het achtste studiejaar nog twee jaar naar de Broeders geweest.

Op mijn veertiende mocht ik dan naar Anderlecht. Dat was de school die de vader van Paul Vanden Boeynants had opgericht. Het was in die tijd nog een privéschool en mijn ouders moesten toen 1000 frank (25 euro) per trimester inschrijvingsgeld betalen. Dat was veel geld in die tijd, dat kan ik je verzekeren, zegt Willy. Pas als Vanden Boeynants minister geworden is, is dit een officiële school geworden en verviel het inschrijvingsgeld, maar dan was ik er al lang weg.

Anderlecht, dat was ’s morgens om halfzeven vertrekken en ’s avonds om zeven uur thuis. Die treinen uit die tijd waren allesbehalve luxe. Het waren houten barakken op wielen en je moest het raam opendoen om de deur langs buiten te openen, wilde je uitstappen. Wij maakten er een sport van om uit de trein te springen voor we aan het station van Zele waren. Dat vonden we best leuk tot op een dag de gendarmen ons stonden op te wachten. We zijn er toen met een serieuze bolwassing vanaf gekomen.

Willy bij zijn vormsel in 1954.
Verder zie je deken Rooms en bisschop Calewaert
en 'peter' van dienst is Paul Verbeeck

In Anderlecht zijn we met 42 man begonnen. Die 42 was een heel verscheiden groep: zonen van slagers en boeren én van verschillende leeftijden. Er was er zelfs ene die zijn militaire dienst al achter de rug had.

Ik ben heel mijn leven de kleinste van de klas geweest en ik ben nog gene grote, lacht Willy, maar ik kon mijn manneke staan, dat kan ik je verzekeren. Zowel op school als bij de turners wist ik van aanpakken. In Anderlecht kon ik met moeite over de tafel kijken en af toe pakten ze me vast en staken me in een vat met beenderen, maar dat kon me niet schelen.

Ik werkte zeven dagen, was twee dagen thuis, werkte terug zeven dagen en was vier dagen thuis. Die vrije dagen kwamen me goed uit om hier en daar wat bij te verdienen.

Zo heb ik een lange tijd in Gent varkens uitgebeend en af en toe kreeg ik de vraag om een varken te slachten. Ik heb me toen een handelsregister en een BTW-nummer aangevraagd en ik ben als slachter begonnen in bijberoep.

Getrouwd op 15 april 1967

Vijf op een rij: Lieve, Willy, Erica, Steven en Ilse

Vooral het najaar was een drukke tijd. Soms was het zeven op zeven en dikwijls had ik een wachtlijst omdat er zoveel aanvragen waren. Als ik met mijn vrouw naar oktoberjaarmarkt ging, klampte de ene na de andere boer me aan met de vraag: ‘Wanneer past het?’, dat was echt niet te doen en na verloop van tijd liet ik de jaarmarkt voor wat ze was, want mijn vrouw vond dat niet meer plezierig.
En heb je soms anekdotes uit al die jaren? vraag ik hem. De mooiste, antwoordt Willy, was bij die boer in Lokeren. Terwijl we aan het slachten waren, passeerde er een pater en die kwam eens polsen of er voor hem niet iets van de kar kon vallen. ‘Ken je het verschil tussen Jezus en dat varken?’ vroeg de boer aan de man. Nee, antwoordde deze. Awel, zei de boer, Jezus is gestorven voor ons allemaal en dat varken alleen voor mij! En de pater droop af.
Ooit moest ik in Lokeren een varken gaan slachten en onder de baan was de weg versperd door de brandweer. Kan ik hier niet door? vroeg ik, want ik moet daar een varken gaan slachten. Da’s niet meer nodig, antwoordde de brandweerman, ’t is in den brand gebleven.
Ook hebben ze me vaak opgeroepen voor een noodslachting. Nu mag dat niet meer, maar in de jaren stillekes kon alles.

Steven
In 2001 is onze Steven met een eigen beenhouwerij begonnen in het huis van mijn vader in de Langestraat, gaat Willy verder.

En dat was een nieuw hoofdstuk in mijn leven. In het begin kweekten we zelf onze beesten op den Heikant en we pasten die goed op zodat we kwaliteit hadden. Ik was nog beenhouwer-slachter, hielp onze Steven in de zaak als het nodig was en daarnaast had ik nog die runderen. Na een tijdje werd dat echt een beetje van het goede teveel en had ik helemaal geen rust meer. En dan al die paperassen die in orde moesten zijn, gewoon om zot van te worden.

Nu ga ik gewoon de beesten zelf uitkiezen in het slachthuis en dat maakt het leven er veel simpeler op. In onze beenhouwerij maken we nog pensen zoals in de goede oude tijd en ook onze kop wordt nog altijd zonder gelatine bereid. Kwaliteit is en blijft onze leuze, zegt Willy met enige fierheid.

Pensioen
Officieel ben ik met pensioen, zegt Willy, maar in de praktijk werk ik nog alle dagen. Werken dat is mijn lang leven en zeker omdat ik zo onze Steven kan helpen. Bijna 50 jaar lang heb ik varkens geslacht en dat was een schone tijd. Ik heb dat graag gedaan, bekent Willy, en ik probeerde mijn werk goed te doen. Ja, voegt zijn vrouw er aan toe, hij liep nijger voor zijn boeren als dat hij voor mij liep. Willy lacht.

Ja, gaat hij verder, ik heb goed mijn boterham verdiend, maar ik ben er niet rijk op geworden. Ik heb het ook niet voor niets gehad, ’t was soms hard labeur. In de winter, buiten als het vroor, dat het kraakte. De hond lag in zijn kot, maar ik stond buiten in de vrieskou. Ik heb echt veel kou gehad. Al dat werk heeft ook zijn tol geëist, voegt hij er aan toe, want in 2010 heb ik vijf overbruggingen gehad, maar ik voel me goed nu.

En hobby’s? vraag ik hem. Willy moet lachen. Hobby’s? Wanneer zou ik daar tijd voor moeten hebben?, kaatst hij de bal terug. Ja, iedere zondagmorgen ga ik op Everslaar kaarten in café De Pelgrim. Bieden op zijn Lokers en dat wil ik voor geen geld missen.